และตัวฉันอีกไม่นาน
อาจเลือนลางและหายไป
เหมือนว่าฉัน นั้นเป็นดั่งน้ำแข็งละลาย
คลื่นลมที่พัดเข้ามา สายลมล่องลอยพัดพามาไกล
ลมพัดไสว ฉันยังเหม่อมองม่านขาวพริ้วปลิวไป
ช่างเหมือนอย่างกับตัวฉัน คำที่เอ่ยลอยๆ เมื่อมองมันไร้ทิศทาง
สุดท้ายก็หล่นลงบนพื้นดิน
ในวันที่เคยยิ้มด้วยกัน หัวเราะในตอนนั้น
เป็นภาพที่ชัดไม่เคยลืม
ฉันเฝ้ามองเธอที่เป็นตัวเองจากข้างหลังเธอ
ก่อนจะเลือนและหาย
ชีวิตตัวตนที่มี ไม่อยากให้เธอลบลืมไปกว่านี้
โปรดมองให้เห็น ฉันหวังและภาวนา
แม้อาจจะเป็นเสียงส่วนหนึ่งในใจ
เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเพียงเด็กน้อย รู้สึกตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดี
ชีวิตมาถึงตอนนี้ถูกเติมสีสันมากมาย
เป็นเรื่องเป็นราวที่ลอยขึ้นมา อยู่ภายในใจที่มันดูเร้าร้อน
เรียงร้อยเป็นทำนอง จากชีวิตจริงของตัวเอง
พอตอนได้นึกย้อนวันวานเมื่อครั้งไม่เดียงสา
ท้องฟ้าตอนนั้นเลือนลับไป
อยู่ห่างไกล ไกลออกไปสุดไกล ไปสุดสายตา
ห้วงเวลาที่ฝัน ฉันร้องทำนองบทเพลง
เสี้ยวหนึ่งในชีวิตมืดมนสับสน
เธอกรีดตะโกน ใต้ฟ้าในคืนพระจันทร์
เมฆหมอกได้บดบัง ปิดชีวิตฉันในตอนนี้
ท่ามกลางลมพัดเข้ามา ฉันเองถอนใจไม่เคยจะพอ
ปิดหูไม่ฟัง ปล่อยเอาไว้ให้เหลือแค่ความเงียบงัน
อยากขอให้เธออย่าลืมตัวตนได้ไหม
หวังในทุกวันฉันจะได้อยู่เคียงข้างเธอ
ก็ได้แต่หวังให้ใจของฉัน ถึงแม้จะเลือนจะลาง
และก่อนจะเหี่ยวเฉาลงไปทุกที
ขอเธอมองมาให้เห็นฉันตัวตนของเธอ
เสียงเพลงยังร้องก้องดังจากใจในตอนนี้
และตัวฉันในสักวัน
อาจเลือนลางและหายไป
เหมือนว่าฉันนั้นเป็นน้ำแข็งละลาย